วันจันทร์ที่ 15 สิงหาคม พ.ศ. 2554

โฆษณาเมาไม่ขับ "ปัญญาอ่อน" หมาที่ไหนจะไปกลัว

เมื่อ ประมาณ ปีก่อน เพื่อนผมเสียชีวิตที่นครปฐมครับ ขับอยู่ดีๆ เพิ่งออกจากไฟแดงเลย
ไม่เร็วแน่นอน วีโก้ฝั่งตรงข้ามเสียหลักลอยข้ามฝั่งมาพุ่งชนรถเพื่อนผม หลังคาหายวับ
กลายเป็นรถเปิดประทุนไปเลย เพื่อนผมกะโหลกเปิดเสียชีวิตคาที่ คนนั่งมาด้วยรอดตายครับ
แต่ตาขวาบอด กระดูกหน้าแตก

ส่วนคนขับวีโก้ ขาไปทาง แขนไปทาง ตัวขาดครึ่งท่อน ตับไตไส้พุงเกลื่อนกระจาย
แล้วนี่ไม่ใช่นานๆทีในประเทศไทยนะครับ มันทุกวัน เดี๋ยวรถไฟพุ่งชน เดี๋ยวรถทัวร์ชน
ข้ามทางม้าลายถูกรถชน

ขึ้นรถเมล์ยังตกลงมาตาย

ไอ้คนขับรถเมล์ แค่จอดชิดฟุตบาท รอคนขึ้นลงให้หมดแล้วค่อยปิดประตุแล้วค่อยออกรถ
มันยากตรงไหนครับ ทุกวันนี้ขาข้างนึงยังอยู่บนรถ อีกข้างกำลังจะแตะพื้นรถมันก็วิ่งออกไปแล้ว


เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ผมขึ้นรถเมล์ไปเรียนสมัยยังหนุ่มกระทง รถเมล์
๑๐ คันเป็นแบบนี้ คัน
อยากจะให้พ่อแม่ลูกเมียคนขับมาเดินขึ้นเดินลงบ้าง แล้วให้ผมเป็นคนขับ
แล้วทำกับญาติพี่น้องมันแบบเดียวกับที่มันทำกับประชาชน อยากรู้ไอ้พวกคนขับรถเมล์มันจะยอมมั้ย
เมืองไทยคนตายแบบนี้ทุกวัน ต้องอีกกี่ศพ ถึงจะพอใจกัน


ชีีวิตคนไทยราคาถูกมากๆ เนื้อวัวนำเข้าจากบางประเทศ ยังราคาแพงกว่าชีวิตคนไทยอีก
นี่คือเรื่องจริง ใครไม่เชื่อก็ตามใจ


เมืองไทยทุกวันนี้ฟุตบาทไม่มีที่ให้คนเดิน ถนนก็ไม่มีที่ให้รถวิ่ง ถนนเอามาขายของ เอามาขายอาหาร
เอาถนนมาให้แท๊กซี่สามล้อจอดมั่วไปหมด แล้วมาบ่นถนนไม่พอใช้ แต่ใช้ถนนกันแบบนี้
ไปดูหน้าพารากอน หน้ามาบุญครองฝั่งตรงข้ามสยามสแควร์ ไปดูสีลม ถ้าปล่อยให้แท๊กซี่สามล้อ
จอดกันขนาดนั้น ถึงมีรถใต้ดิน
๒๐ สาย รถมันก็ไม่หายติด

ทางม้าลายจะข้ามรถก็บีบแตร เร่งเครื่อง เปิดไฟพุ่งไล่ ไม่ยอมจอดให้ อุ้มหมาจะพาไปหาหมอ
หลายๆคันยังไม่ยอมจอดให้ข้าม นี่ถ้าต้องอุ้มลูกหรือหลานตัวเล็กๆข้ามถนนทุกวัน
จะเข้าใจว่าชีวิตคนไทยราคาถูกขนาดไหน


ทางม้าลายก็สักแต่ว่าจะทำก็ตีเส้นกันเอาเอง ไม่คิดเลยว่าควรมีหรือไม่ควรมี ไม่มีการสำรวจอะไรกันเลย เช่นอันไหนมีแค่ทางม้าลายก็พอหรือควรมีไฟจราจรด้วยเพื่อไม่ให้สร้างปัญหาให้ กับการจราจร

แต่ทุกวันนี้มันมั่วไปหมด บางทางม้าลายมีไฟจราจร แต่อยู่บนถนนเดินรถทางเดียว
รถแล่นมาก็ไม่ยอมหยุด เพราะเห็นว่าไม่มีรถทางอื่นมา และถ้าชน ตัวเองไม่ตายอยู่แล้วเพราะอยู่ในรถ
สุดท้ายรถมันก็ไม่หยุดให้คนข้าม แล้วคนมันจะข้ามยังไงให้ปลอดภัย


ไฟจราจรคนข้าม หาแทบไม่มี ตามสี่แยกถึงรถอีกฝั่งไฟแดง อีกฝั่งมันก็เขียว รถมันก็มาจากด้านอื่นอยุ่ดี
สุดท้ายคนก็ไม่ได้ข้าม เพราะรถมันไม่ยอมหยุดให้

ไปดูญี่ปุ่น สิงคโปร์ นิวซีแลนด์ ออสเตรเลีย แคนนาดา อังกฤษ ว่าเขาทำกันยังไง

อเมริกา.... สี่แยกเล็กๆ เห็นถนนจากทุกทาง ถึงไม่มีรถมาแต่มี stop sign รถก็ต้องหยุด
แล้วเมืองไทยไฟแดงอยู่ชัดๆ แมร่งก็ยังอยากจะฝ่าไฟแดง


ที่โน่นเค้ามี speed limit sign, stop sign, give way sign ประเทศไทยไม่มีซักอัน

give way rule ประเทศไทยก็ไม่มี

ถนนหลายๆสายก็อันตราย ป้ายบอกกำจัดความเร็วก็มั่วไปหมด ไม่รู้ตรงไหนจะให้ขับเท่าไหร่กันแน่
อยู่ดีๆโดนตำรวจจับ บอกคุณขับเกินนะ แต่ป้ายไม่ีมีบอก

ถามทำไมไม่มีป้ายบอก ตำรวจบอกตามกฎหมายคุณต้องรู้เอง
ขับอยู่ดีๆ รถมอไซด์ขับสวนซะงั้น รถพยาบาลเปิดไซเรน รถก็ไม่หลบให้

เมืองไทยไม่สบายต้องหอบคนไข้คนเจ็บไปโรงพยาบาลเอง
เพราะถ้ารอรถพยาบาลมาแล้วกลับไปโรงพยาบาลใหม่ คนไข้จะตายซะก่อน
คุณเคยเห็นประเทศพัฒนาแล้วที่ไหนเป็นแบบนี้บ้างมั้ย

ฝรั่งเศส... มีรถพยาบาลมา รถที่ขวางอยู่พอขับขึ้นฟุตบาทได้ เขาขับขึ้นฟุตบาทไปเลย
แต่เมืองไทย รถชอบขับรถนำขบวนรถพยาบาลแทน ไม่หลบให้

อาเฮียคนนึงเป็นโรคหัวใจ "น๊อค" เรียกรถพยาบาลมา ปรากฏว่ามาไม่ทัน
คนขับบอกว่ารถเมล์มันไม่ยอมหลบให้


ช่วยตอบนิดได้มั้ยครับ ว่าชีวิตคนไทยราคาเท่าไหร่?


มาดูโฆษณารณรงค์เมาแล้วขับที่ทำกัน ก็ทำซะปัญญาอ่อน "ตลก (แดก) บนความตายของคนอื่น
ดูไปใครก็ไม่กลัว" ลองดูที่ออสเตรเลียเขาทำกันแบบนี้



เอาอันนี้ไปอีกอันหนึ่ง....



อยากทำให้กลัวต้องทำแบบนี้ เอาภาพจากกล้องแบบจริงๆมาให้คนดู ตั้งจอใหญ่ ๆ เปิดให้ดูกันหน้าผับ

ก่อนกลับบ้าน


ทำให้มันสมจริง ..ไม่ใช่เอานิ้วไปจิ้มรูจมูกคนอื่น หรือทำเป็นเมาแป๋แล้วขับไปให้ตำรวจจับเหมือนเมืองไทย

ลองมาดู เมาไม่ขับปัญญาอ่อนแบบคนไทยทำ "หมาที่ไหนมันจะไปกลัว"



อ่านบทความนี้เสร็จ คงมีคนเกลียดคนเขียนขึ้นอีกเยอะ

ดร.วรัตต์ อินทสระ
(ฝนตกรถติดทุกวี่ทุกวัน)



วันศุกร์ที่ 12 สิงหาคม พ.ศ. 2554

แม่โกหกเรา ๗ ครั้งในชีวิต



แม่ผมเสียชีวิตไปตั้งแต่ ปี ๒๕๔๖ ด้วยโรคมะเร็งตับ

แม่ไม่สูบบุหรี่ ไม่กินเหล้า ไม่มีอะไรที่เป็นภาวะการเสี่ยงต่อการ "เป็น" และ "ตาย" กับโรคนี้

จำได้ลาง ๆ ว่าช่วงเวลาของการรักษาสั้นมาก เพราะหลังจากตรวจเจอเนื้อร้ายที่ตับ
เวลาที่มันลุกลามจนทำลายทั้งชีวิต ใช้เวลาแค่ ๖ เดือน

แม่จิตใจเข้มแข็งมาก ถึงจะเจ็บจะปวดอย่างไร แต่ก็ยังไม่ลืมว่าหน้าที่ของแม่
ที่จะปฏิบัติต่อลูก หน้าที่ของภรรยาที่จะปฏิบัติต่อสามี (พ่อผม) คือภาระอะไร?

แม่ยังลุกขึ้นมาทำอาหาร / ยังกระย่องกระแย่งไปสอนหนังสือ จนร่างกายมันต้องบอกว่า

"พอเถอะ"

หลังจากนั้น...แม่ใช้เวลาอีก ๑ เดือนอยู่บนเตียงผู้ป่วยที่โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์

เป็นหนึ่งเดือนที่ทุกคนที่เกี่ยวข้อง "หมดหวัง" เพราะโดยอาการและวิธีการรักษาที่หนักข้อขึ้นเรื่อยๆ

เป็นหนึ่งเดือนที่ทรมานใจคนอยู่ และทรมานกายคนป่วย เป็นเวลาที่ภาพเก่าๆย้อนกลับมาเป็นฉากๆ

ตุ๊กตาหมีตัวแรกที่แม่ซื้อให้
จูงมือไปส่งครูตอนที่เรียนประถม
วิ่งวุ่นตอนที่ต้องฝากเข้าเรียนมัธยม

........

๕ ปีแรกที่แม่ไม่ได้อยู่กับเราแล้ว

ผมไม่เคยออกไปเดินเที่ยวห้างหรือออกจากบ้านในวันแม่เลย
มันเจ็บแปลบๆ และจุกอยู่ในอก ที่ได้เห็นหญิงชายจูงมือแม่ ไปทานข้าวไปซื้อของ

ภาพของครอบครัวที่เป็นสถาบันที่แข็งแรงที่สุด มันเป็นภาพของคนอื่น ไม่มีภาพของเราอีกต่อไป

ผมใช้เวลาในวันแม่ของทุกปีอยู่ที่บ้าน ทำความสะอาดบ้าน ฟังเพลง ดูหนัง
เป็นกิจกรรม หลังจากที่ได้แค่ไหว้และระลึกถึงแม่แค่พวงมาลัยหนึ่งพวง
ที่เอาไปแขวนอยู่กับโกฐกระดูกที่วางอยู่เหนือหัวในห้องทำงาน

................................

เช้าวันนี้ผมใช้ทวิตเตอร์ พิมพ์ข้อความสั้น ๆ ไปว่า "วันแม่ วันศุกร์ วันสุข"
และ
"ใครมีแม่ให้ไปหาแม่ เพราะคุณมีโอกาสดีกว่าอีกหลายคนที่หมดโอกาสไปแล้ว"

เรื่องของแม่ นี่ถือว่าเป็นดราม่าของโลกได้เลยนะครับ!!!!

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่า จะมีคนที่รักเราได้มากว่าชีวิตของตัวเอง โลกของโฆษณาก็หยิบเอา
เรื่องราวดราม่าแบบนี้มาเรียกน้ำตาอยู่บ่อย ๆ ไปดูความรักของพ่อแกับแม่ของเรากัน




เชื่อมั้ยครับว่า....ถึงจะรักเราแค่ไหน แม่ก็เคยโกหกเราอย่างน้อยก็ ๗ ครั้งในชีวิต

๑. เรื่องเริ่มขึ้นตอนเมื่อผมเป็นเด็ก ๆ ผมเกิดในครอบครัวยากจน

ครอบครัวของเราจนมากจนต้องอดข้าวบ่อย ๆ

เมื่อไหร่ก็ตามเมื่อถึงเวลากินข้าว...แม่จะแบ่งข้าวม าให้ผมเพิ่มขึ้นอีก

พร้อมทั้งพูดว่า"ลูกต้องกินข้าวเพิ่มขึ้นนะ...ส่วนแม ่ไม่ค่อยหิว"

นี้เป็นครั้งแรกที่แม่โกหกผม

๒. เมื่อผมเติบโตขึ้น คุณแม่เพียรพยายามหาเวลาว่างไปตกปลาในแม่น้ำ

เพื่อว่าผมจะได้กินอาหารที่มีประโยชน์ต่อการเจริญเติ บโตของผม

แม่ต้มปลาที่ตกมาได้ทำเป็นซุปให้ผมกิน

ในขณะที่ผมกินแกงต้มปลา..แม่จะนั่งข้าง ๆผม แทะกิน เศษเนื้อปลาที่ติดอยู่ตามก้างปลาหลังจากที่ผมได้กินเนื้อปลาไปแล้ว

ผมรู้สึกตื้นตันใจมาก..ผมพยายามแบ่งเนื้อปลาให้แม่

แต่แม่ปฎิเสธทันควันพร้อมกับกล่าวว่า "ลูกกินเถอะ...แม่ไม่ค่อยชอบกินเนื้อปลา" นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่แม่โกหกผม

๓. เมื่อผมเรียนอยู่ชั้นมัธยม เราต้องใช้เงินเพิ่มมากขึ้น

แม่ต้องหารายได้พิเศษด้วยการรับงานเล็ก ๆน้อยจากโรงงานมาทำที่บ้าน

บางครั้งผมตื่นขึ้นมาตอนตี 1 หรือตี 2...ผมยังเห็นแม่กำลังทำงาน

"แม่ครับ...นอนเถอะครับมันดึกมากแล้ว พรุ่งนี้แม่ต้องไปทำงานอีก"

แม่ยิ้มกับผมพูดว่า "ลูกนอนต่อก่อนนะ...แม่ยังไม่เหนื่อย...นอนไม่หล ับ"

ครั้งที่ 3 แล้วที่แม่โกหกผม

๔. ตอนเมื่อใกล้จบชั้นมัธยมผมต้องไปสอบเป็นวันสุดท้าย

แม่อุตส่าห์หยุดงานไปเป็นเพื่อนและเพื่อเป็นกำลังใจใ ห้ผม

มันเป็นวันที่แดดร้อนมาก ๆ...แม่ต้องรอผมอยู่หลายชม.

เมื่อผมทำข้อสอบเสร็จ...รีบออกมาหาแม่

เห็นแม่ผมมีเหงื่อออกท่วมตัว..

แต่ท่านกลับรินน้ำเย็นที่เตรียมมาให้ผมดื่ม

ผมเห็นแม่รู้สึกเหนื่อยและร้อนจึงขอให้แม่ดื่มน้ำก่อ น

แม่พูดขึ้นว่า "ลูกดื่มเถอะ....แม่ยังไม่กระหายน้ำ"

นั่นเป็นครั้งที่ 4 ที่แม่โกหกผม


๕. ในทื่สุดผมก็เรียนจบและมีงานทำ

ผมอยากให้แม่ซึ่งตรากตรำทำงานหนักมาตลอดได้พักผ่อนบ้าง

แต่แม่ไม่ยอม.....กลับไปตลาดทุกเช้า

ขายผักที่หามาได้เพื่อเลี้ยงชีพทั้ง ๆที่ผมพยายามส่งเงินมาให้แม่

(ผมต้องไปทำงานในเมืองที่ห่างไกล)

แม่ผมไม่ค่อยยอมรับเงินผม..บางครั้งยังส่งเงินกลับคื นให้ผมอีก

แม่พูดกับผมว่า "แม่มีเงินพอใช้แล้ว...ลูกควรเก็บเงินไว้สร้างฐานะ"

แม่โกหกผมเป็นครั้งที่ ๕


๗. เพื่ออนาคตที่ก้าวหน้า..

ผมตัดสินใจเรียนต่อปริญญาโทด้วยทุนของมหาวิทยาลัย เมื่อผมเรียนจบก็ได้งานทำที่นั่นและมีเงินเดือนค่อนข้างสูง

เมื่อทำงานไปได้สักพัก...ผมอยากให้แม่ผมมาอยู่ด้วย

เพื่อว่าแม่จะได้หยุดทำงาน...พักผ่อนให้สบายในบั้นปลายของชีวิต

แต่แม่ผมไม่อยากรบกวนผม...บอกผมว่า "แม่ไม่คุ้นเคยกับชีวิตที่ลูกต้องดูแล"

ครั้งที่ แล้วซินะที่แม่โกหกผม

๗. เมื่อแม่แก่ตัวลงไปเรื่อย ๆ..

ในที่สุดแม่ก็เป็นมะเร็งและต้องเข้ารับการผ่าตัดที่โ รงพยาบาล

แม่ผมนอนพักฟื้นอยู่บนเตียงเมื่อผมไปถึง

น้ำตาผมไหลอาบแก้มเมื่อเห็นแม่ซึ่งผ่ายผอมและดูทรุดโทรมลงอย่างมาก

แม่รู้สึกดีใจมากที่เห็นผม....พยายามยิ้มอย่างสดชื่น ด้วยความลำบาก

ผมรู้ดีว่าแม่ได้ฝืนความเจ็บปวดรวดร้าวอย่างสุดฝืน

จากโรคมะเร็งร้ายที่ลามไปทั่วทั้งตัว

ผมโอบกอดแม่พร้อมกับร้องไห้ด้วยความสงสาร

หัวใจผมในขณะนั้นเศร้าหมองและเจ็บปวดอย่างที่สุด

แม่พยายามปลอบผมด้วยเสียงที่แหบพร่าและสั่นเครือ

"ลูกรักของแม่...เห็นหน้าลูกแม่ไม่รู้สึกเจ็บแล้ ว"

นี่เป็นครั้งที่ ที่แม่โกหก

และเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตของแม่ที่โกหกผม

แม่ที่ผมรักและบูชามาตลอดชีวิตได้ปิดตาลงและจากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ

หลังจากที่เธอกล่าวคำโกหกครั้งที่ จบลง.........

(เรียบเรียงตัดทอนจากฟอร์เวิดเมล์ในอินเตอร์เน็ต)

โลกของแม่เต็มไปด้วยความรัก....ใครยังมีแม่อยู่ คุณโชคดีที่สุดในวันนี้



ดร.วรัตต์ อินทสระ
(๙ ปีที่ไม่มีแม่)